27 Μαΐου 2015

Αυτοκίνητο οποιουδήποτε χρώματος αρκεί να είναι γαλάζιο

Το ευρωπαϊκό αυτοκίνητο έχει σχεδιαστεί ώστε να προστατεύει στο μέγιστο τους επιβάτες αλλά και τους πεζούς που θα βρεθούν στο δρόμο του …
(Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του FortuneGreece.com στις 27 Μαΐου 2015 - Ευρωπαϊκή Ένωση και Καθημερινότητα-11)

Οδηγάτε ένα αυτοκίνητο. Αδιάφορο αν είναι γερμανικό, γιαπωνέζικο, γαλλικό ή ιταλικό. Βάζετε ζώνη, πατάτε φρένο, ανάβετε το φλας στις στροφές, κοιτάζετε στον καθρέφτη τα αυτοκίνητα που ακολουθούν. Χρησιμοποιείτε χωρίς ίσως να το ξέρετε επιμέρους στοιχεία του αυτοκινήτου που αποτελούν υποχρεωτικά αντικείμενο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Μάλιστα, αν δοκιμάζαμε να βάψουμε γαλάζιο κάθε σύστημα του αυτοκινήτου που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της ενωσιακής νομοθεσίας, όλα τα αυτοκίνητα θα ήταν εξ ολοκλήρου γαλάζια!

Πάνω απ’ όλα η ασφάλεια
Κάθε αυτοκίνητο πριν κυκλοφορήσει στην ενιαία αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να έχει πάρει «έγκριση τύπου» αφού υποβληθεί σε σχετικούς ελέγχους και δοκιμές. Η ενωσιακή νομοθεσία αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην ασφάλεια αφού επιτάσσει τα οχήματα να σχεδιάζονται, να κατασκευάζονται και να συναρμολογούνται έτσι ώστε «να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος τραυματισμού των επιβατών και των λοιπών χρηστών του οδικού δικτύου».

Οι ευρωπαϊκές προδιαγραφές αφορούν κατ' αρχάς την κατασκευαστική ακεραιότητα του οχήματος, συμπεριλαμβανομένων των δοκιμών σύγκρουσης. Αλλά καλύπτουν και επιμέρους εξαρτήματα όπως τις δεξαμενές καυσίμων και τις σχετικές προστατευτικές διατάξεις. Τη θέση της πίσω πινακίδας κυκλοφορίας. Την προσπάθεια που απαιτεί το τιμόνι. Τα χερούλια και τις αναρτήσεις των θυρών. Τα κλάξον, τα φρένα, τα αντικλεπτικά. Την αντοχή των καθισμάτων. Τις εξωτερικές προεξοχές για την ελαχιστοποίηση των τραυματισμών των πεζών.

Καλύπτουν επίσης τις ζώνες ασφαλείας και τα συστήματα συγκράτησης (ιδίως των παιδιών), τα συστήματα φωτισμού και τις διατάξεις φωτεινής σηματοδότησης, τους αντανακλαστήρες, όλους τους φανούς (φλας, φώτα πορείας, όπισθεν, στάθμευσης, ομίχλης, πέδησης), τους προβολείς και τέλος τα συστήματα φωτισμού των πινακίδων κυκλοφορίας. Υπάρχουν ενωσιακές προδιαγραφές για την αποπάγωση και την αποθάμβωση των παρμπρίζ, για τους υαλοκαθαριστήρες, για τα συστήματα θέρμανσης, για τα υποστηρίγματα κεφαλής, τα συστήματα πλευρικής προστασίας, τους λασπωτήρες και τους υαλοπίνακες ασφαλείας.

Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στα ελαστικά για τα οποία προσδιορίζονται απαιτήσεις όσον αφορά την πρόσφυση σε βρεγμένο έδαφος, την αντίσταση τριβής κύλισης ακόμη και σχετικά με τον θόρυβο κύλισης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει την προαιρετική βαθμολόγηση της ασφάλειας των οχημάτων με βάση το πρόγραμμα αξιολόγησης των καινούργιων μοντέλων ευρωπαϊκών αυτοκινήτων (Euro NCAP). Κάθε καινούργιο μοντέλο υποβάλλεται σε σειρά δοκιμασιών μετωπικής και πλευρικής σύγκρουσης καθώς και πρόσκρουσης σε πεζό για να αξιολογηθούν οι ζημιές στους επιβάτες αλλά και στους πεζούς που ενδέχεται να χτυπηθούν από το όχημα.

Τα καύσιμα και η προστασία του περιβάλλοντος
Ένας άλλος τομέας στον οποίο έχει διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τα καύσιμα. Κατ' αρχάς με την απαίτηση για εξοικονόμηση. Σήμερα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στην αγορά καταναλώνουν πολύ λιγότερα καύσιμα σε σχέση με τα παλαιότερα μοντέλα. Αυτό εξασφαλίζει λιγότερα καυσαέρια. Όμως, η Ένωση έχει παρέμβει και στην ποιότητα τω καυσίμων απαιτώντας τη μείωση των εκπομπών των αερίων που συνδέονται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και των επιβλαβών σωματιδίων - ιδίως από τους κινητήρες πετρελαίου.

Είχε προηγηθεί η μεγάλη προσπάθεια εξάλειψης των πρόσθετων μολύβδου στην βενζίνη, προσπάθεια που πριν από μερικά χρόνια στέφτηκε με επιτυχία - σήμερα όλα τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούν βενζίνη χωρίς μόλυβδο, εκτός ίσως από κάποιες αντίκες που κυκλοφορούν λίγες μόνο μέρες το χρόνο σε ειδικές εκδηλώσεις και που και γι' αυτές έχουν προβλεφθεί κάποια πρόσθετα στα καύσιμα χωρίς μόλυβδο.

Στον τομέα των καυσίμων η Ένωση έχει θέσει στόχο να μειώσει μέχρι το 2020 τις εκπομπές των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 20% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990. Με δεδομένη την επιτυχή πορεία της εν λόγω μείωσης, ενδέχεται ο στόχος αυτός να αναθεωρηθεί προς τα επάνω για να φτάσει σε ποσοστό 30 ή και 40%!

Το ηλεκτρονικό αυτοκίνητο του μέλλοντος
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης διαθέσει μεγάλα ποσά και σε ερευνητικά έργα που αφορούν τα αυτοκίνητα του μέλλοντος. Μερικά από τα αποτελέσματα τα βλέπουμε να ενσωματώνονται σε αυτοκίνητα που διατίθενται ήδη στο εμπόριο. Τα συστήματα αποφυγής σύγκρουσης με τήρηση των αποστάσεων ασφαλείας, τα συστήματα αυτόματης πέδησης είναι ήδη γνωστά. Αλλά και τα μελλοντικά συστήματα υποβοηθούμενης οδήγησης με βάση τις πληροφορίες που θα λαμβάνει το αυτοκίνητο από το δρόμο. Και φυσικά το σύστημα κλήσης των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση σύγκρουσης.

Πρόκειται για το σύστημα eCall το οποίο θα είναι υποχρεωτικό σε όλα τα καινούργια οχήματα που θα κυκλοφορήσουν στην αγορά από τον Απρίλιο του 2018 και μετά. Τα παλαιότερα μοντέλα θα μπορούν επίσης να εγκαταστήσουν το σύστημα αλλά προαιρετικά. Το σύστημα περιλαμβάνει ένα κουτί με ενσωματωμένο κινητό τηλέφωνο και σύστημα γεωεντοπισμού. Με τους αισθητήρες που θα το συνοδεύουν θα γνωρίζει πόσα άτομα επέβαιναν στο αυτοκίνητο και (μετρώντας τις απότομες επιβραδύνσεις και την ενδεχόμενη ακινητοποίηση του οχήματος) εάν το αυτοκίνητο έχει εμπλακεί σε ατύχημα. Σε αυτή την περίπτωση θα καλεί αυτόματα το 112, δηλαδή τον ευρωπαϊκό αριθμό επειγόντων και θα διαβιβάζει τη γεωγραφική θέση του οχήματος και τον αριθμό των επιβατών.

Άντε, ανεβείτε στο ευρωπαϊκό σας αυτοκίνητο να πάμε βόλτα στην παραλία …

26 Μαΐου 2015

Όταν όλοι συμφωνούν …

Η συλλογική συμφωνία που κρύβει τις κρυφές διαφωνίες των μεμονωμένων μερών ίσως να οδηγήσει σε ένα καταστροφικό ταξίδι στην Άμπιλιν …
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 26 Μαΐου 2015 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-201)

Πριν από λίγα χρόνια διάβασα ένα βιβλίο με τον παράξενο τίτλο «Πώς γίνεται κάθε φορά που με μαχαιρώνουν στην πλάτη στο μαχαίρι να υπάρχουν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα;» Ήταν ένα υπέροχο βιβλίο του Τζέρι Χάρβεϊ, ενός αμερικάνου καθηγητή διοίκησης επιχειρήσεων από το πανεπιστήμιο Τζωρτζ Ουάσιγκτον. Εκεί ανακάλυψα και ένα άλλο του βιβλίο «Το παράδοξο του Άμπιλιν και άλλες σκέψεις για τη διοίκηση». Αξίζει τον κόπο να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας γι' αυτό το παράδοξο που μάλλον θα πρέπει να μας ενδιαφέρει.

Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σ' ένα χωριό του Τέξας, οι ηλικιωμένοι γονείς και το νεαρό ζευγάρι περνούν την ώρα παίζοντας ντόμινο. Με 40 βαθμούς ζέστη και τη λεπτή σκόνη της ερήμου να κολλά στα ρούχα ο πατέρας ρίχνει ξαφνικά μιαν ιδέα. «Δεν πάμε μέχρι το Άμπιλιν για καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι;» Η νύφη συμφωνεί αμέσως. «Τι ωραία ιδέα; Τι λες και συ αγάπη μου;». Ο νεαρός σύζυγος, αν και δεν συμφωνεί συγκατανεύει. «Δεν έχω αντίρρηση αλλά τι θα πει κι η μαμά;» «Μα φυσικά» πετάγεται η μαμά. «Έχω χρόνια που δεν έχω πάει στο Άμπιλιν».

Κι έτσι στριμώχνονται κι οι τέσσερις στο παλιό Μπιούικ και ξεκινούν μέσα στη ζέστη να πάνε στο Άμπιλιν 85 χιλιόμετρα δρόμο. Φτάνουν εξουθενωμένοι για να διαπιστώσουν ότι το φαγητό είναι άθλιο. Με το καλό γυρίζουν κάποτε στη βάση τους και κάθονται πάλι στο σαλόνι. Η μαμά παίρνει πρώτη το λόγο. «Θα προτιμούσα να μην είχα πάει καθόλου αλλά σας ακολούθησα γιατί με πιέσατε …». «Μα ούτε κι εγώ ήθελα να πάω» προσθέτει ο νεαρός σύζυγος. «Ήλθα για να μην σας στεναχωρήσω. Εσύ φταις» λέει στη νεαρή του σύζυγο. Αυτή όμως διαφωνεί. «Εγώ νόμιζα ότι όλοι θέλατε να πάτε. Πράγματι μόνο τρελοί θα ξεκινούσαν να πάνε μέσα στη ζέστη τόσο χιλιόμετρα». Και στρεφόμενη στον σύζυγό της, «εσύ φταις αγάπη μου που δεν μίλησες». Τελευταίος μίλησε κι πατέρας. «Ποτέ μου δεν ήθελα να πάω στο Άμπιλιν. Σας είδα όλους να βαριέστε και σκέφτηκα να σας ευχαριστήσω. Προσωπικά θα μου άρεσε να μείνω εδώ και να παίζω ντόμινο …»

Πόσες εταιρείες, οργανώσεις ακόμη και κράτη πάνε στο Άμπιλιν κάθε λίγο και λιγάκι; Γιατί πολλά προβλήματα δεν προκαλούνται όταν κάποιοι διαφωνούν. Αλλά όταν όλοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους συμφωνούν δημόσια, ενώ κατά βάθος διαφωνούν! Και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ουσιαστικής έλλειψης επικοινωνίας μπορεί να είναι καταστροφικό για την οικογένεια, την επιχείρηση, την πολιτεία.

Όμως ποια είναι τα έξη χαρακτηριστικά μιας ομάδας που ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Άμπιλιν;
  1. Όλοι συμφωνούν μεμονωμένα όσον αφορά τη φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η οργάνωση. Φταίει η εμπορική μας πολιτική. Φταίει η φοροδιαφυγή. Φταίνε τα σκουπίδια … 
  2. Επίσης, όλοι συμφωνούν μεμονωμένα για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Να αναθεωρήσουμε τους εμπορικούς μας στόχους αλλά να μην ζημιωθώ εγώ. Να τιμωρηθούν οι φοροφυγάδες αλλά να μην πληρώσω παραπάνω. Να γίνουν χωματερές αλλά όχι κοντά στο σπίτι μου. 
  3. Τα μεμονωμένα μέλη της ομάδας δεν επικοινωνούν τις επιθυμίες και τα πιστεύω τους στους υπόλοιπους. Στην πράξη κάνουν το αντίθετο κι έτσι η συλλογική πραγματικότητα παρουσιάζεται διαφορετική. Οι εμπορικοί στόχοι δεν αναθεωρούνται. Η φοροδιαφυγή συνεχίζεται και ο νόμος ευνοεί τους φοροφυγάδες. Ο κόσμος συνεχίζει να πετά σκουπίδια παντού.
  4. Με εσφαλμένες και ανακριβείς πληροφορίες η συλλογική απόφαση οδηγεί σε ενέργειες που είναι αντίθετες προς τις ατομικές επιθυμίες κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα είναι αντιπαραγωγικό και αντίθετο στους σκοπούς της οργάνωσης. Εμπορικά η επιχείρηση καταρρέει. Τα έσοδα του κράτους μειώνονται. Ο τόπος γεμίζει σκουπίδια. 
  5. Το αποτέλεσμα είναι αναστάτωση, θυμός, αντίθεση προς την οργάνωση. Κάποιες ομάδες κατηγορούν κάποιες άλλες ή και την διοίκηση. Φταίει ο διευθυντής, ο περιφερειάρχης, ο πρωθυπουργός… 
  6. Αν δεν αντιμετωπιστεί η έλλειψη επικοινωνίας ο κύκλος επαναλαμβάνεται ποιο έντονος. Αν όμως οι υπάλληλοι, οι ψηφοφόροι, οι πολίτες αντιληφθούν τη διαδικασία η ομάδα θα σταματήσει να ταξιδεύει στο Άμπιλιν και θα στρωθεί στη δουλειά για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

Το συμπέρασμα του Χάρβεϊ είναι ότι η διαχείριση της συμφωνίας είναι πολύ δυσκολότερη από τη διαχείριση της διαφωνίας. Αλλά τι ωθεί τους ανθρώπους να συμφωνήσουν σε κάτι που ατομικά θεωρούν λάθος; Ο Χάρβεϊ αναλύει πέντε λόγους.
  1. Η δράση προκαλεί άγχος ενώ η αδράνεια συνδέεται με μεγαλύτερη ηρεμία. «Που θα τρέχω εγώ τώρα!». «Αυτό απαιτεί μεγάλη προσπάθεια!» Έτσι η διοίκηση (ιδίως η δημόσια) προτιμά να μην κάνει τίποτα και να περιμένει να δει τις εξελίξεις. 
  2. Το άγχος που συνδέεται με την ανάληψη δράσης οφείλεται συχνά σε αρνητικές φαντασιώσεις. «Όλος ο κόσμος θα στραφεί εναντίον μας!» «Θα μπω στο στόχαστρο της μαφίας!» «Το μεγάλο κεφάλαιο καραδοκεί …» «Δεν θα πάρω ποτέ προαγωγή!»
  3. Βέβαια αυτές οι φαντασιώσεις οφείλονται σε πραγματικούς κινδύνους. Ο υπάλληλος που θα πει την αλήθεια φοβάται πως θα απολυθεί. Ο πολιτικός που θα δείξει την πραγματική εικόνα στους ψηφοφόρους φοβάται πως δεν θα επανεκλεγεί. 
  4. Η πραγματική αγωνία συνεπώς είναι η αγωνία του χωρισμού από την ομάδα. Ο φόβος τους εξοστρακισμού. Τελικά ο φόβος της μοναξιάς. Να μείνει κάποιος μόνος επειδή υποστηρίζει μιαν ιδέα που κανείς δεν φαίνεται να ασπάζεται. 
  5. Όμως τελικά όταν το ταξίδι στο Άμπιλιν αποδειχτεί αποτυχία κάποιος ή κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν. Είναι παράδοξο λοιπόν που αντί να αναλάβει κάποιος τις ευθύνες του εγκαίρως προτιμά να μην ξεχωρίσει από την ομάδα, να μην κριθεί ως προδότης, έστω και αν τελικά θα αποδειχτεί ότι κάποιοι ήταν ανεύθυνοι και οδήγησαν με τις παραλείψεις τους στην καταστροφή.

Πώς όμως αναβάλλεται το ταξίδι στο Άμπιλιν; Οι οργανώσεις θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κλίμα όπου αυτός που λέει την αλήθεια με επιχειρήματα να μην εξοστρακίζεται. Η σωστή αντιπολίτευση θα πρέπει να εισακούεται και να μην δαιμονοποιείται. Η αντίθετη άποψη θα πρέπει να γίνεται σεβαστή και να αντιμετωπίζεται με επιχειρήματα κι όχι με απειλές …

Τα ταξίδια στο Άμπιλιν κοστίζουν πολύ! Μερικοί ίσως να μην γυρίσουν ποτέ και να αφήσουν τα κόκαλά τους στην καυτή έρημο του Τέξας. Ακόμη κι αν όλα ξεκίνησαν με τις καλύτερες των προθέσεων. Ακόμη κι αν όλοι συμφώνησαν ο καθένας για τους δικούς του λόγους να πάρουν το δρόμο για την κόλαση …

Γνωμικά - Παροιμίες